7 januari 2020
Even tussen hemel en aarde
Na een paar dagen op zeeniveau te hebben gereden langs de Rode Zee ging het vandaag in het eerste deel van de etappe ineens bergop - naar meer dan 1000m - en boven op de hoogvlakte vonden Maik en Rob eindeloze zandpaden met uiteraard ook weer her en der de inmiddels bekende Saudische keien en rotsen. Het moet natuurlijk niet te eentonig worden. Er waren vandaag hele snelle stukken, afgewisseld met pieterpeuterig technisch werk om van het ene deel van de hoogvlakte door bergketens naar een ander deel te komen.
Er was ook een kleine neutralisatie na 320km, waarna een aantal steile beklimmingen met superzacht zand volgden, moeizaam om naar boven te komen. Maik vertelt over een van die beklimmingen: "We kwamen aan bij een steile heuvel met aan de linkerkant een nog steilere diepte met grote rotsen. Blijkbaar schatten we de stevigheid van het zand wat te optimistisch in, we gleden opzij en opzij en hingen tenslotte helemaal scheef met onze linkerkant half over de rand te bungelen. Met recht “even tussen hemel en aarde”. Met veel mazzel konden we door wat achter- en vooruit te rommelen de neus van de auto richting de diepte krijgen, ons langzaam naar beneden laten zakken en via een omweg dezelfde helling wat slimmer nemen. Natuurlijk kostte het avontuur wel de nodige tijd..."
Na dit zachte zand begon een ware autosloperij: ruim 100 km keien, rotsen en stenen op een volstrekt willekeurige manier neergelegd. Heel voorzichtig hebben we ons er doorheen gewurmd, maar toch leverde het 2 lekke banden en een volstrekt vervormde bodemplaat op. "Maar goed, we zijn weer in het bivak, zonder structurele problemen" aldus Maik.
Intussen begint er in het bivak trouwens een chronisch tekort aan banden te ontstaan, dus voor aspirant-bandenhandelaren een buitenkansje?
