6 januari 2020
De keien blijven lachen
Vandaag was eigenlijk in het kort een perfecte dag voor Maik en Rob. De start was vrijwel direct vanuit het bivac, en de route was een mengeling van zanderige tracks afgewisseld met stenige bergpaden, rivierbeddingen en schitterende canyons en valleien. Af en toe een beetje trialachtig, en dan gaat het ineens stapvoets over grote keien tussen kloofachtige passen met de Hilux.
Door de grote stenen en keien is het wel linke boel, je rijdt heel snel schade en dat gebeurde dan ook weer veelvuldig door het hele veld heen. Maik en Rob hebben een relatief goede dag gehad. Dat betekent niet dat ze volledig probleemvrij in Neom zijn aangekomen. Door een flinke klapper op een rots ging de bodemplaat - die eruit ziet als een stuk onverwoestbaar metaal - krom en die moet dus wel vervangen worden.
Maik heeft hier nog wel meer over te vertellen: "Het lijkt wel of al die stenen, keien en rotsen al jaren liggen te wachten op dit evenement en als wij langs komen ontwaken, ons lief toelachen en daardoor een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben, zodat we er gewoon heen getrokken worden - ze blijven lachen. De navigatie was pittig zoals voorspeld, met name een kilometer of 10 voor de finish. Op een grote vlakte zie je dan 10-20 auto’s rondcirkelen op zoek naar het waypoint. Door wat mazzel (we zouden natuurlijk kennis en ervaring moeten zeggen) hadden we het redelijk snel gevonden. Dat levert ons een mooie 36e plaats op vandaag, en in het algemeen klassement staan we al 33e. Maar goed, het zegt allemaal nog niets: nog 10 dagen te gaan."
Morgen gaat de etappe weer direct uit het bivac de special op: 430 km het land in. Daarover later meer!
